Ooit, toen ik fit en beeldig was, had ik een schijnbaar niet zo betekenisvolle ervaring die later toch zou opduiken in mijn werk. lk was achttien en we hadden net onze eindexamens van de middelbare school achter de rug. De uitslag was nog niet bekend, en in dit vacuüm tussen examens en uitslag in waren er de eindexamenfeesten. Wazige feesten waar veel wiet werd gerookt, en waar veel mensen in hun gedrag alvast een voorschot namen op de vrijheid die ze weldra zouden gaan veroveren.
Terugfietsend van één van deze feesten, reed ik langs het riviertje de Zwet – even buiten Rotterdam – samen met het meisje waarop ik heimelijk verliefd was naar huis. Er was een perfecte volle maan, die werd gereflecteerd in het water van de stroom, en die het hele landschap in een soort Magritte-achtig surrealistisch schijnsel zette.
lk had niet kunnen bevroeden dat deze nacht zo’n veertig (!) jaar later in mijn werk zou opduiken. Misschien heb ik al die jaren moeten studeren op compositie om uiteindelijk uitdrukking te kunnen geven aan dat gevoel.
Het stuk wat ik erover schreef maakt gebruik van twee technieken die componisten te pas en te onpas gebruiken om de luisteraar enige ‘auditieve houvast’ te geven. Daarvan is er een heel scala. Om te beginnen is het verschijnsel ‘melodie’ al een techniek om mensen houvast te geven. Als je weet dat iets terugkeert dan geeft dat een beetje zekerheid aan een toehoorder, die vaak – zeker als het om een relatieve muzikale leek gaat – een beetje moet zoeken om van zoiets abstracts als trillende lucht chocola te maken.
Het is heel vreemd wanneer, na zoveel tijd, een herinnering weer actueel of urgent wordt. Het heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik een talent heb voor de bitterzoete kant van het leven. Anders gezegd: van iets wat leuk is weet ik altijd wel de zwarte kant te vinden.
Zie onder voor de Video om het stuk ‘Moon over Holland ‘en de uitleg ervan te horen:
Om ‘The Moon’s Tunes’ e-book te bestellen ga naar: https://mikebodde.nl/product/the-moons-tunes/